Zo dichtbij de Amazone maar toch zo ver weg...

Van het mooie Lençoís Maranhese en het interessante São Luís ben ik vertrokken naar Belém. In deze stad werd ik opgewacht met bier en pizza. Ik voelde me direct thuis, mede mogelijk gemaakt door de regen die met bakken uit de hemel stortte toen ik aankwam en de taxi chauffeur die niet wist waar het adres was. Dus werd ik uiteindelijk opgewacht door een doorweekte jongen genaamd Alexandrei die de taxichauffeur even haarfijn uitlegde dat het de bedoeling was dat deze beste man ook echt wist in welke stad hij zich bevond. Goed, een warm welkom.

Alexandrei is een vriend van Larissa bij wie ik 9 dagen mocht verblijven.
Zij is een Australische die al enige tijd in Brazilië woont en werkt als een jazz zangeres in Belém. Haar vrienden bestaan voornamelijk uit muzikanten die spelen bij het philharmonische orkest van de stad of binnen de jazz scene. Erg vervelend want op deze manier werd ik elke dag geconfronteerd met goede muziek!

Verder had Larissa, door haar werk, erg veel tijd me mee op sleeptouw te nemen. Zo heeft ze me het centrum laten zien, ver-o-peso, een stukje van de rivier, Mosquero ( een soort ´strand´aan de rivier waar de meeste mensen uit de stad in het weekend verblijven), het park op zondag en een hoop live muziekoptredens waaronder één van haar zelf. Verder zijn we naar het Mangal das Garças geweest waar een vlinder en kolibrie/vogel tuin is. Beetje jammer dat die beestjes voornamelijk in de zomer leven want nu was het een armoedig zooitje. Wil niet zeggen dat ik geen prachtige flamengo´s heb gezien maar ik kwam voor de vlinders en beija-flors (kolibries).

Ook heeft Larissa me goed gevoed met homemade pizza, lasagna en zowaar een mexicaanse avond (dat is een voordeel van mensen die overal gewoond hebben, die kennen hun keukens ;)).
Op deze heugelijke avond heb ook ik de handen uit de mouwen gestoken en een echte prachtige chocolade taart gemaakt met de mexicaanse kleuren ( op de taart als decoratie). Een zogenaamde Brigadeiro. Machteld zou trots op me zijn!

Verder heb ik erg veel leuke vrienden van haar ontmoet en ben ik met haar huisgenoot Billy reggae gaan dansen. Want ja, ook dit is een dans voor twee in Brazilië. Reggae is erg populair in Belém. Net als Brega. Alleen is brega echt te erg voor woorden. Jullie weten dat ik inmiddels een groot fan ben van te foute muziek maar brega is gewoon niet leuk. Het is een soort slechte pagode/aché versie waarin de stemmen vervormd worden tot robotachtige geluiden. Super lelijk. Maar goed, ik heb dus reggae gedanst met uitzicht op de rivier.
Ow én ik heb mijn missie voor São Paulo verplaats want schijnbaar kun je ook in Belém sushi eten ( sorry nien, ik kon echt niet meer op je wachten voor deze).

Belém is een mooie stad die een beetje doet denken aan São Luís wat betreft de gevels met mooie tegels maar is naar mijn gevoel ook erg vervallen. In ieder geval niet ongevaarlijk. Ook op de weg naar de stad toe zag ik veel meer echte armoede dan dat ik voorheen in Brazilië heb gezien. Er waren veel dorpjes waarin de huizen echt richting lemen hutjes gingen. En uiteraard kan dit ook het karakter van de streek zijn maar aangezien het noorden het meest te lijden heeft onder de armoede lijkt dit laatste me niet helemaal het geval.

Belém zelf heeft voor mij de sfeer van een stad die een rijke (koloniale) historie geniet maar hier zichzelf niet bewust van lijkt te zijn. Althans, het heeft niet het allure van een stad die zijn historie koestert. Hoewel een hoop gebouwen goed onderhouden zijn en deze geschiedenis wel uitademen zijn er ook een hoop gebieden die luguber aandoen. Ook wanneer ik hierover sprak met een vriend van mij vertelde hij dat zoveel mensen eigenlijk zo weinig weten over de achtergrond van hun stad. Het ironische is dat juist deze onwetendheid tekenend is voor de positie die de mensen innemen. De mensen lijken meer te willen kijken naar de buitenwereld dan op te knappen/aan te pakken wat binnen handbereik ligt. Hij zei hiermee niet dat ze zelf zorgen voor een achterstandspositie maar merkte alleen op dat het zo apart is dat de mensen geen interesse lijken te hebben voor hun eigen geschiedenis. Ze houden zich, volgens hem, liever bezig met het zich meten aan alle Europese maatstaven.
En het mooiste van dit alles is dat de mensen dit altijd hebben gedaan. Want wat hij mij vertelde over de geschiedenis boeken die hij heeft gelezen aangaande de stad is vooral de instelling van de bevolking hetzelfde gebleven.
Het wordt tijd voor mezelf om hier eens research over te doen denk ik.
Want ik beschik niet over genoeg kennis hier echt wat van te zeggen.
Neemt niet weg dat ik het interessant vond om zijn visie hierop te horen.

Tja Belém, ik weet niet of ik er zou willen wonen maar er is nog genoeg daar om voor terug te komen.