De oversteek

Inmiddels is het schip inderdaad gevuld met van alles. Ik kan mijn eigen taaltje weer oefenen met wat gasten en mijn nieuwe Belgische collega en roommate Tessa. Zij heeft haar Braziliaanse vriendje Mauricio meegenomen (die wij uiteraard Mau Mau gedoopt hebben) en ook Eleonora aka Elly de Italiaanse heeft zich aan ons team toegevoegd. Nu behoor ik opeens tot een oude formatie en mijn Zuid Afrikaanse collega Lia helemaal, aangezien zij weer terug is op het schip na haar twee maanden verlof. Lia en Svetlana ( onze manager nu) hebben letterlijk de oversteek naar Afrika gemaakt en gaan nu weer terug. Dat even voor de updates mbt het team.
Nu de update mbt onze Lien aka me, myself en I. Van de aardbodem verdwenen en terecht gekomen in een zeepbel die men ‘het schipsleven’ noemt.Aangezien je alle dagen werkt vliegen ze voorbij zonder dat je het doorhebt. Het internet is niet altijd even betrouwbaar en het gemis van de smartphone groeit elke dag. Ik weet dat ik het al eerder noemde maar los van het feit dat ik niet KAN wassappen en gratis bellen zijn al mijn ‘oude’ nummers verdwenen. Die waren opgeslagen op mijn telefoon en niet op de sim kaart, blijkt nu. Dus mocht er iemand zich afvragen waarom er geen smsje af kan…..daarom dus! En nu dan toch maar het wereldwijde web weer op om een teken van leven te geven. We zijn begonnen aan de oversteek.

Mijn laatste vrije ochtend in Durban zijn Gil en ik ( tezamen ‘ team Rotterdam’) nog even op safari geweest. Het was weliswaar een park waar de dieren geplaatst waren maar desalniettemin de moeite waard. Een familie van giraffen kwam even gedag zeggen, we hebben wat gnoetjes gegroet en de zebra’s hadden bruine én zwarte strepen. Geen big 5 dit keer maar dan heb ik nog een reden om nog een keer terug te komen. Het park was gelegen buiten Durban op een plek die men de vallei van de 1000 bergen noemt. Het uitzicht was prachtig en ik realiseerde me toen dan ook wel echt waar ik me bevond. De foto’s zal ik later op Facebook plaatsen.

Van Durban zijn we naar Kaapstad gegaan, waar ik vanaf het schip nog even heb mogen kijken naar de Tafelberg. Meer niet. Geen stap buiten gezet. Reden nummer twee om terug te keren.
Wanneer ik dit schrijf heb ik een dag Dakar erop zitten. Na 6 dagen op zee. Senegal is andere koek. Hele droge koek, zandkoek voornamelijk. Het Afrika van tv. Het Afrika zonder water. Het Afrika bedolven onder stof.

Maar voordat ik jullie meer over dit Afrika vertel wil ik nog even rewinden naar Namibië. Hier heb ik namelijk ik in Walvis Bay een excursie gedaan waarbij we met een bootje de baai op zijn gegaan en naar de zandbanken zijn geweest waar alle zeehonden op samenkomen. Weinig cultuur gesnoven in dit land maar des te meer dieren gezien. De pelikanen kwamen gedag zeggen op de boot en reden een stukje mee. Ook de zeehonden hadden er geen moeite mee aan boord te komen zodra er vis in het spel was. De Flamingo’s besloten ervandoor te gaan maar hebben nog wel even hun snavel laten zien en op de zandbank was er een familie van jakhalzen die gezellig naast de miljoenen zeehonden aan het picknicken waren. Het waren er geen miljoenen hoor, die zeehonden. Maar misschien ook wel. Hoe dan ook, last but nog least kwamen er nog 3 dolfijnen naast de boot zwemmen …dit weet ik wel zeker want deze kon ik makkelijker tellen. En op de terugweg kregen we, met uitzicht op de gigantische duinen, echte Namibische oesters voorgeschoteld. Voor de oester fans onder jullie zeg ik als jullie ooit de kans krijgen, DOEN! Beste oesters die ik ooit geproefd heb.

Jullie begrijpen wel dat na zoveel dagen door te hebben gebracht op het water Dakar nog droger lijkt dan dat ik net vertelde. De excursie van vandaag bracht mij naar het Roze Meer. Dit meer zou roze moeten kleuren door het zoutgehalte. Zoals sommige van jullie ook wel zullen hebben gezien in andere landen, bij zoutwinning en meren met een hoog zoutgehalte etc. Dit ‘Roze Meer’ was meer bruin te noemen. En het rook ook bruin. Met andere woorden…die kan ik even niet vinden.
Hoe dan ook, na een ritje langs dit meer kwamen we aan in een dorpje gelegen in/tegen de duinen aan. In dit dorpje werden we door het dorpshoofd welkom geheten. Kregen we een rondleiding en mochten we de souvenirs op de lokale markt kopen. De kinderen spraken weliswaar Frans maar gelukkig herkende ik het woord ‘cadeau’ direct. En dit werd helemaal verduidelijkt toen ze naar mijn tassen en hippe heuptasje wezen. Helaas moest ik ze een ‘non’ verkopen en was ik ook niet voorbereid op smekende handjes en de bijbehorende snotneusjes. Begrijp me niet verkeerd, ik had graag wat voor ze meegenomen maar ik wist gewoon niet dat het zo’n tripje zou zijn. Anders zat mn heuptasje uiteraard vol met snoep of iets anders ‘bruikbaars’.

Na nogmaals te benadrukken dat ik een HEUPTASJE droeg wil ik hieraan toevoegen dat de rest van mijn outfit bestaat uit een zeer nationalistische kleur trui of t-shirt (leer oranje boven) en een mooie beige bermuda. Deze info geef ik graag mee aan Naomi aangezien zij mijn werk outfit in Turkije al zeer waardeerde en ik er zeker van ben dat ze stijl achterover zal slaan als ze ziet wat voor verpletterende indruk ik hieraan maak.

Verder hebben we nog een stukje Dakar Ralley door de duinen gedaan. Hebben we geracet op het strand en gingen we daarna terug naar de haven. Op zowel de terug als heenweg viel het me op dat ik nog nooit zoveel huizen in constructie had gezien. De gids vertelde dat de mensen hier vaak huizen bouwen als familie, iedereen betaalt een beetje, en zodoende stap voor stap te werk gaan. Aangezien het bouwen van een huis best een investering is kan dit dus even duren. Maar ookal zijn de huizen nog niet af, zodra het leefbaar is trekken de mensen erin. En zodoende zie je ook in veel van die huizen de kleurrijke kleding aan een waslijn hangen. Want hoe stoffig Dakar dan ook mag zijn ( het heeft 2 seizoenen, een regenseizoen dat 3 mnd duurt en voor de rest is er het droogseizoen) de mensen brengen er de kleur. Overal om me heen zie ik kleurrijke stoffen, drukke print en mooie Afrikaanse jurken in de winkels.
Wat ik ook wel leuk vond om te vertellen is dat de Boabab boom van grote waarde is voor Senegal. Al eeuwen lang is dit een symbool voor het land. De vruchten schijnen een medische werking te hebben. Honderden jaren geleden werden de oude mensen begraven onder deze bomen. Omdat men vond geloofde dat de wijsheid van de ouderen zich zou vermengen met de boom, of de boom zou voeden. Ook zou dit voor regen zorgen. Met de komst van de Portugezen en Fransen ( of laten we het gewoon even Europeanen noemen) verdween deze gewoonte en zo ook de regen. Omdat de kerkhoven ontstonden en de mensen niet langer onder de boom werden begraven. De gids vertelde ons ook dat de waarde van de senioren nog steeds wordt gekoesterd en dat je ook vaak ziet dat de ouderen mannen van het dorp verzamelen om de boom bij het centrale plein. Jongeren die problemen hebben zoeken ook vaak een oudere op om raad te vragen. Dit gebeurt uiteraard wel in meer culturen maar ik vond het verhaal van de boabab best interessant.

Nu hebben we weer een paar zeedagen en dan is Tenerife aan de beurt.

En tot mijn grote vreugde staat de poort IJmuiden ook al aangegeven op het schema 27-05!
Dus voor iedereen die me zou willen bezoeken, stuur me even een mailtje. Ik kom ook wel later terug naar IJmuiden, meerdere keren zelfs, en ik weet ook niet precies hoeveel tijd ik heb om daadwerkelijk te spenderen op zo’n dag maar toch……even zwaaien is ook niet verkeerd.

Time to say ‘Adieu’