To bee the bestesses

Eigenlijk wilde ik vanaf heden gaan werken met thema´s.
Maar aangezien ik deze week verschillende mooie (en minder mooie) dingen heb gezien zal ik jullie vandaag alleen vervelen met een week overzicht.

Eerst even wat extra info betreffende de grote vraag:
Wat doe ik hier nu eigenlijk?

Veel açai eten, wandelen, chillen en capoeira. Voor veel mensen lijkt het hierdoor alsof ik niet echt vrijwilligers WERK doe. Dat klopt ook. Vanwege de zomervakantie is er hier namelijk weinig sprake van activiteiten omdat alles gesloten is. Vanaf februari zal ik pas echt beginnen met het geven van engelse lessen, een poging doen een film te maken en verhalen te schrijven voor de kids.Daarnaast zijn er allerlei plekken binnen de gemeenschap waar ik ook activiteiten kan organiseren of kan helpen.Een aantal van deze plekken heb ik al in eerdere blogs genoemd.

Toevallig heb ik van de week, samen met de Finse chicks, een lesje Engels d.m.v spelletjes en muziek gegeven op de zomer (muziek) cursus waar ik vorige week ben gaan kijken. Ook hebben we elke donderdag cinema night waarvoor ik verantwoordelijk ben. Het kantoor is open voor informatie en inschrijvingen en we staan elke maandag met een stand vlakbij de markt.Dat is wat ik op dit moment doe. Naast het bijhouden van de werkzaamheden in het huis zelf.

Nu dat dat is opgehelderd kan ik beginnen aan het weekoverzicht.
Afgelopen zondag zijn de Finnuh en ik, samen met de Capoeiristas naar de rivier geweest. Nog voor we, als een stel sardientjes, in een klein busje werden gepropt kregen de Finnuh, Dil en ik een ietswat vreemde straatshow voor de kiezen.

Sommige kunnen zich het prachtige circus verhaal nog wel herinneren. De memorabele avond vol spectakel!Nou...die zondag heb ik een man, op straat, live dingen zien doen die nog indrukwekkender waren. We zaten, op de Avenida, te wachten op de auto die ons naar de rivier zou brengen. Niemand had mij echter verteld dat op zondagmiddag alle freaks hier vrij worden gelaten. Want de ene na de andere weirdo kwam langs ons bankje om eens goed te kijken naar die ´exotische´ exemplaren. Denk drie grote, blonde meiden en ik. Goed, niks mis mee natuurlijk want aanspraak is aanspraak en ik zit toch al met deze mensen op één lijn. Er was één man die erg simpel begon te demonstreren hoe lenig hij was. Iedereen hier kent Dil namelijk als meester van de capoeira en ik geloof dat deze man even indruk op hem wilde maken. Eerst liet hij zien hoe hij met zijn linkerhand zijn rechteroor kon aanraken, boven zijn hoofd langs ( want op zich zijn vrij veel mensen capabel genoeg dit te doen). Vrij tof!Toen duwde die ff al zn vingers naar achter, ook erg mooi. Maar de ultieme finish was echt een poloroid moment want deze man was in staat zichzelf voor zijn hoofd te schoppen. Zonder grap, hij gooide zijn been naar achter en raakte zijn achterhoofd! Wat ons meteen een goede verklaring gaf van hoe hij het zo ver had kunnen schoppen.

Gelukkig was dit niet de enige life changing experience voor die middag want een dagje uit met de capoeira boys is vragen om problemen ( voor mij althans, niet voor de mensen om ons heen). We gingen dus richting de rivier in een benauwend kleine bus.Gelukkig was het erg warm dus kon ik lekker op Everton ( de jongen die naast me zat) uitzweten. De heenweg vond ik, terwijl ik vocht tegen mijn lichte vorm van claustrofobie, best leuk. Want de Capoeiristas houden ervan op de capoeira liedjes te zingen en muziek te maken. Daarbij zijn het voornamelijk jongens in de leeftijd van 16-25 jaar die hun tijd graag spenderen aan het uitdagen van elkaar. Dus het werd een combinatie van zingen, percussie en wat scheldwoorden heen en weer gooien. Of wegduiken omdat de jongen naast je een tik krijgt van de jongen voor je en je er altijd tussen zit. Deze tikken zijn niet te verwarren met serieus fysiek geweld dus no need to worry!

Goed, bij de rivier waren er minder mensen met geluidinstallaties dan ik dacht. Het waren er namelijk maar twee. Dus gelukkig was er wel sraken van wat harde beats en dansende mensen op auto´s. Het water was heerlijk warm en prachtig bruin. De jongens deden hun kunstjes zowel aan de kant als in het water. Er waren ook een aantal mensen mee van een andere groep die lesgeven in Ponto Novo, het dorp waar de rivier bij in de buurt ligt.Deze mannen heb ik al vaker gezien maar hun echte naam weet ik niet.Iedereen wordt hier toch bij zijn nickname genoemd dus het maakt ook niet echt uit. Eén van die gasten heet Tigre. Ja, daar begint het al: als je nickname tijger is krijg je misschien al een idee van het type jongen. Deze tigre bezorgde de meiden en mij een aantal slapeloze nachten nadat we hem (in zijn kleine, rode zwembroek) een aantal pagode moves zagen doen. Dit was één van de andere momenten die ik sindsdien maar niet uit mijn geheugen kan branden!

Pagode is, naar mijn idee, best vermakelijke muziek maar heel slecht. Zeer simpele beats en hele schunnige teksten. De dansjes die je hierop doet zijn erg grappig om te zien. Want, voornamelijk de jongens, gaan in een rij staan en doen vervolgens een dansje waardoor ze eruit zien als een stel dronken basisscholieren. Maar, wanneer ze niet in deze rij staan begint het echte werk want het schunnige element is essentieel, dus je kunt je voorstellen dat alle dansjes die ze hier verder op doen eruit zien als Ginuwine on crack. ( Ik weet dat dit niet voor iedereen te begrijpen is maar het komt er gewoon op neer dat de jongen ranzige bewegingen maken die er suf uitzien).

Maar toch vind ik Pagode stiekem wel goed dansbaar en hoewel ik met alle macht probeer te vermijden deze dans daadwerkelijk met partner ( dek hierbij aan iemand als Tigre) uit te voeren gebied de eerlijkheid mij te zeggen dat ik wel eens deelneem aan de ´rij´ move. Gewoon omdat het er zo hilarisch stom uitziet.

Na de rivier gingen we terug naar Ponto Novo omdat de jongens hier een gastles gaven vandaag. Dit deden ze op het centrale plein en ik moet zeggen dat ik onder de indruk was van de kinderen in dit dorp. Ze waren veel serieuzer, zongen alle liedjes mee en hadden wat indrukwekkende moves. Er waren heel wat omstanders die stonden te kijken, waaronder een groep jochies die meteen een lesje Engels wilde hebben van ons.

Uiteraard bleven we na deze sessie nog even hangen voor bier, want anders sport je toch maar voor niks!
En toen was het tijd voor mijn dagelijkse egoboost. Aan aandacht geen gebrek hier mensen. Want terwijl mijn geliefde capoerista vriend Renee een serieuze liefdesverklaring probeerde af te leggen aan me, zat Tigre aan de andere kant te schreeuwen dat ie me ´loved´. En ook op de terugweg, wat ongeveer om 10 ur savonds was, was ik er zeker van dat deze jongens blij met me zijn. Om de 2 minuten was er wel iemand die mijn naam door de bus riep. Zelfs de Finnuh werden lichtelijk krankzinnig vn mij(n naam). Het leek wel alsof de jongens een wedje hadden gelegd op wie er de meeste aandacht van me kon vragen. Gelukkig heb ik inmiddels geleerd wat ´hou je mond´is dus kan ik dit vanaf nu inzetten. Maar voor op die zondag was ik nog niet verbaal voorbereid.
Ach, we hebben gelachen, genoten en genoeg grappige momenten om op te teren.

Woensdag zijn de Finnuh en ik een lesje Engels gaan geven op de zomercursus. Dit was erg grappig omdat we niet helemaal doorhadden dat ze ons voor de volle 4 uur hadden verwacht. En met ons materiaal waren ze maar voor een uurtje zoet. Op zich niet heel erg want zo leer je weer eens wat!

We hebben wel een goede indruk achtergelaten, hoorde ik achteraf.Onze poging om ´Hello Goodbye´van de Beatles te zingen was iets te hoog gegrepen maar Kaisa had een gouden wapen; the Banana song.
Dit nummer heeft ook een dansje dus ze vonden het geweldig. Bij thuiskomt zal ik dit met alle liefde demonstreren aan de geintreseerden.
Ook was het heel grappig om hoofd, schouders, knie en teen met ze in het Engels te doen.

Ik was verbaasd over hoe braaf, lief en verlegen de kinderen waren dit keer. Na afloop kwamen ze allemaal met hun schriftje naar ons toe zodat we onze namen konden opschrijven voor ze. Jup, we felt like rockstars right there and than!
Maar ik zal mezelf niet al te hard voor de gek houden want ik weet dat deze kinderen een stuk minder verlegen worden als ze je een beetje kennen. Hoe dan ook zou ik het leuk vinden om dit project voort te zetten maar het loopt al af aan het eind van de zomer dus ik kan het nog een paar keer doen.

Inmiddels is de Australische Ryan gearriveerd en ik kan niet anders zeggen dan dat het weer een aanwinst voor de groep is. Hij zal hier alleen een maand blijven. Charles, de Amerikaanse fotografie docent en lange termijn vrijwilliger, is ook terug van weggeweest. Nu heb ik eindelijk de man van alle verhalen live gezien. Niet dat dit erg veel rare verhalen zijn maar Charles is hier al zo lang dat iedereen hem kent en veel mensen zijn ook tamelijk weg van hem. Tot grote frustratie van Jon want Jon is hier ook al een aardige tijd maar mensen blijven hem aanspreken met Charles. Maar we kunnen hier alleen maar hard om lachen, grapjes over maken en protest songs over schrijven.
Afijn, meer mannen dus. En volgende week komt de laatste aan->Jon 2. Ik vermoed dat deze vrijwiliger stiekem door Jon is binnengehaald ter promotie middel van zijn naamsbekendheid.

Gister zijn we naar de waterval geweest ( Cachouira) vlakbij Jacobina. Hoewel dit erg mooi was ben ik helaas flink onderuit gegaan. Nou ja, flink...ik heb mijn hand bezeerd. Dus na hier te hebben gechilled ben ik s´avonds maar even naar de lokale ´ER´ geweest. Waar ik getuige mocht zijn van het live hechten van een vrij grote hoofdwond->geen saai moment in Capim Grosso.
Ze hebben mijn vinger gespalkt, voor zover dat een werkwoord is, en ik zie er weer vrij roffa uit!
Het mooiste was dat de beveiliger in het ziekenhuis meteen vroeg of dit door mn Capoeira kwam, waardoor ik dus direct een mooie smoes gratis meekreeg. Waarschijnlijk is ie gewoon zo dat al die gringo´s binnen worden gebracht na Capoeira dat het niet eens meer wat anders kan zijn!
Net nu er eindelijk een feestje was zat ik in het verband. Er was namelijk een gekostumeerd feestje gister. Lucas had ons uitgenodigd maar de grote groep was te moe van het relaxen bij de waterval. Dus ging ik alleen met Charles. Hoewel ik graag als mummie zou gaan wist ik niet zeker of het ziekenhuis al het verband echt nodig had dus werd het toch optie 2.
Deze optie werd mogelijk gemaakt door Olga die direct al haar contacten naliep voor een kostuum voor mij. Erg lief.
En zo werd er heel wat afgezoemd die avond.

Charles hadden we omgetoverd tot onze abstracte versie van het strand. Hij had zelfs water bij zich waarmee hij de mensen besprenkelde om ze een beter idee te geven van zijn kostuum. Vrij weinig mensen besgrepen dit echter en ze bleven het gooien op spongebob of een priester. Zelfs na zijn hints was de enige die het direct begreep een jongetje van 8. Oh well, we hebben onze statement gemaakt ( wat dit precies was weet ik niet meer) en pagode gedanst. En heel hard gelachen om Lucas zijn gebrek aan bescheidenheid. Lucas kan namelijk alles heel erg goed, volgens hemzelf. Hij is de enige jongen die ik ken die zomaar, uit het niets deze opmerking maakt: ´i think i am kind of a big deal!´
Waarop Charles en ik nks anders kunnen doen dan hem keihard uitlachen natuurlijk. De grap is namelijk dat ik ervan overtuigd ben dat Lucas dondersgoed weet wat zijn opmerking en dit dan ook met volle overtuiging meent. Om hem terug te pakken heb ik hem toen geleerd dat hij de bestesses is. Charles en ik hebben hem proberen te overtuigen dat hij voortaan moest zeggen dat hij de bestesses is omdat dit de meest overtreffende trap van het universum is.

Ja, ik weet dat ik de mensen hier Engels moet leren maar het is ook mijn taak om ze, tegelijkertijd, met beide benen op de grond te houden!

Met deze woorden sluit ik de sessie af...het was een lange dit keer maar je kunt er ook voor kiezen de foto´s te kijken->die zeggen genoeg!

X