Lecker Lecker!*

Liefste allen,

Hoewel ik me voornam elke week een stukje te schrijven bleek dit in praktijk iets moeilijker. Echt moeilijk is het in principe niet maar de behoefte aan slaap wint het meestal van het schrijven. Ook zijn we vaak weg op onze vrije dag en tijdens deze, vaak water gerelateerde, uitstapjes neem ik mijn pc niet mee. Daarnaast werkt het internet niet heel erg mee en uit wanhoop ben ik nu maar een internet café ingedoken.
Hoe dan ook…daar ben ik weer! Het voordeel van al de nadelen is dan wel weer dat ik ook iets te schrijven heb nu. Wegens het verlies van mijn oma ben ik nog enkele dagen thuis geweest. Ik ben erg blij de mogelijkheid te hebben gehad om afscheid te nemen en tijd met mijn familie en vrienden door te brengen. Het is best vreemd om na maanden zo opeens weer thuis te komen maar het is ook weer heel fijn om te weten wat er daar allemaal op je wacht ( hoop ik dan nog he;) ).
Ander nieuws is dat er een nieuwe Nederlandse is aangeschoven bij onze clan. Onze huisgenote en collega Esmée woont nu gezellig boven ons en dat staat garant voor meerdere avondjes balkon meetings. Ja, dit zijn de belangrijkste meetings van ons team; deze vinden namelijk na werktijd plaats en hierin bespreken wij welke feesten we doen en hoe wij het beste ontspannen.

Graag wil ik jullie zorgen wegnemen door te melden dat er hier vrijwel niks te merken is geweest van de demonstraties. Neemt niet weg dat dit zeker een serieuze zaak is in het land. Hoewel het nu rustig lijkt te zijn weet ik niet hoe dit zich verder ontwikkelen zal.

De kinderen blijven komen en gaan. De volwassenen ook. Van sommige lijkt het echt alsof ze hier maanden zitten en van anderen alsof ze maar een weekend verbleven. Ik zit erover na te denken om een nieuwe show van “praatjesmakers”/”kids say the darnest things” te gaan maken. Wel internationaal natuurlijk want het wordt dan Duits, Nederlands, Engels en Zweeds en/of Deens. Degene die mij hiervoor inspireerde was Marek van 4 jaar. Tijdens het eten met de kinderen (lees Annette en ik alleen aan tafel met Marek) vertelde hij ons dat zijn vader altijd: ‘Du kleines fettes Schwein’ tegen hem zegt. Hoewel we best op de hoogte zijn van verschillende pedagogische/opvoedkundige systemen, was deze methode ons nog vreemd. Uit ongeloof was mijn reactie dan ook om dit kind direct te verlinken bij zijn vader op het moment dat deze aanschoof ( nadat Marek weer was weggerend van het bord met eten dat hij eerst op moest eten). De vader ontkende stellig dat hij zijn zoon altijd klein vet zwijn/varken noemde waarop Marek, tegen zijn vader, zei: “Doch, du sagst das immer, du sagtst “hallo du kleines fettes schwein!”. Zijn vader legde hem vervolgens uit dat hij hem wel eens vertelde dat hij EET als een klein varken en dat dat iets heel anders is. Aangezien Marek de dag ervoor één van onze mooie stoelen had getrakteerd op een beker chocolade pudding, kon ik niet langer ontkennen dat de vader in deze kwestie de waarheid in pacht had. Naast kinderen die de waarheid een beetje verdraaien hebben we ook kinderen die erg meedenken met ons werk. Op dit moment hebben we bijvoorbeeld onze 4 jarige brandweerman. Deze kleine man nam direct al onze zorgen weg toen hij vertelde dat hij brandweerman zou worden. Aangezien we de laatste tijd nogal last hebben van zeer plaatselijke spontane brandhaarden (althans zo voelt het als we met 40 graden in de lampen op het podium staan te dansen) konden we weer opgelucht adem halen WANT we hoefden het maar tegen hem te zeggen en onze held Flori(an) zou de brand tijdens de kinderdisco komen blussen. Een andere belangrijke taak die hij op zich heeft genomen is die van inspecteur. Hij is onze persoonlijke ‘kinderdisco dansjes’ choreograaf. Dat wil zeggen dat hij NOOIT meedanst maar hoog genoeg op onze kindertribune gaat zitten zodat hij overzicht heeft. Toen ik hem vroeg waarom hij daar dan zat gaf hij aan te ‘inspecteren’. En toen ik vroeg wat hij inspecteerde bleek dit om onze kwaliteit als danseressen te gaan. Flori had de taak op zich genomen om te kijken of we geen fouten maakten tijdens de kinderdisco. Vervolgens vroeg ik hem wat er zou gebeuren als we wel een foutje maakte en in dat geval zou hij ons hier direct van op de hoogte brengen, thank God!
Met deze wetenschap vroeg ik hem de volgende dag dus of we alles goed hadden gedaan, aangezien hij ons niet had voorzien van feedback. Helaas, het bleek dat we toch nog wat foutjes hadden gemaakt maar dat meneer deze niet direct had kunnen terugkoppelen naar ons in verband met andere verplichtingen ( zoals drinken, slapen of een andere belangrijke taak). Hoewel deze lakse houding me enigszins tegenviel heb ik hem toch een baan heb aangeboden in onze kids club als animator. Dit in verband met zijn tekort aan geld. Hij vertelde dat zijn ouders een suikerpin voor hem hadden gekocht en toen ik hem vroeg waarom hij er niet één voor mij had meegebracht gaf hij aan dat kinderen geen geld hebben. Na mijn aanbod om op een goede wijze ( hij was hier nu toch) zijn eigen geld te verdienen wees hij deze gouden kans af. Met het slappe excuus dat hij schijnbaar, als kind, nog niet kán werken. Uiteraard heb ik hem verteld dat als hij achter een pc kan zitten en typen dat hij best in staat is een 9-5 baan te hebben. Toen moest hij schoorvoetend toegeven dat hij nog helemaal niet kán typen. Ik heb hem nog niet ontslagen maar zit er nu wel hard over na te denken. Het niet in staat zijn tot lezen en schrijven plus het niet uitvoeren van de taak van inspecteur hebben mij zwaar aan het twijfelen gebracht of hij wel de juiste (minnie) man voor deze functies is. Bij de volgende balkonmeeting komt deze kwestie uitgebreid aan bod.

Ik ben zeer blij te mogen melden dat het verleden me achtervolgt. Zoals sommige weten heb ik opeens een zeer sterk gevoel van heimwee naar Brazilië en plots….tadaaaa Braziliaanse show in het hotel. Helaas was ik net iets te verlegen om in het Portugees tegen ze te praten maar het was wel heel leuk het geluid van de birimbau te horen, capoeira moves te zien, en een korte workshop samba te volgen. Een klein stukje Carnaval in Turkije!Aaaaaah saudades de Bahia com certeza!

Om jullie een inzicht te geven in het harde leven hier mag ik vermelden dat we in de afgelopen weken op onze vrije dagen oa een boottocht hebben gemaakt, een unimog safari ondervonden en een echte stranddag hebben gehad. De boot hadden we samen met onze collega’s van andere hotels gehuurd en samen zijn we de zee opgegaan. Hier hebben we een aantal uurtjes stilgelegen bij het ‘dolfijnen eiland’( zo genoemd vanwege de vorm). Vanaf de boot konden we de schildpadden zien zwemmen. Mijn collega Amber ( die tevens op de Kaap Verdische eilanden werkte met zeeschildpadden->niet als directe collega’s) heeft er wel tussen gezwommen. Het werd alleen niet helemaal duidelijk of dit nu wel of niet een schildpad was die zij heeft ‘gemerkt’. Verder heeft Doro haar passie voor vissen ontdekt->het stilzitten en wachten bevalt haar goed. Annette en ik hebben ons voornamelijk bezig gehouden met slapen, eten en onze kleur bijwerken tot de juiste tint rood.

De unimog safari was een super ervaring. We zijn de hele dag van hot naar her gereden en hebben oa de manavgat watervallen gezien, een ruine stad in het bos, green lake, een nomaden dorp en een moskee gezien. We zitten dan met een man of 12 in een grote terrein wagen en onder het heen en weer rijden naar alle mooie plekken houden we watergevechten om het hoofd koel te houden. Mochten jullie een indruk willen hebben van de mooie plekjes die we gezien hebben kijk dan op mijn FB album Side 2013.

Mochten er mensen zijn die inmiddels de eeuwig doorlopende herfst/winter zat zijn in nl. kom dan snel deze kant op, vitamine D in overvloed.

Pas goed op jullie zelf en veel liefs,

Dikke X Céline/Celini/Selin

* de titel van deze blog is een ode aan de cocktails die we zo veel mogelijk drinken. de 'Lecker' cocktails die je kunt halen in ons hotel. Don't worry het zijn alleen fruity juices. Ook deze zullen jullie ongetwijfeld tegenkomen op m'n FB.