Ben er nog!

Nou, nou, nou, nou.
Het werd wel weer eens tijd voor een nieuw blog.
Ik denk dat jullie je inmiddels ook afvragen of ik überhaupt nog in Side zit.
Het antwoord hierop is een dikke EVET!
De afgelopen maanden is er uiteraard van alles voorgevallen. Zo is onze collega Amber veranderd in onze collega Michael. Dit alles niet dankzij een ingrijpende operatie maar gewoon door van functie te veranderen. Amber is terug naar Nederland waar ze een baan heeft die haar erg naar het hart ( en de afgeronde studie) ligt en Michael heeft haar plaats in de kidsclub opgevuld met zijn 1 meter 80 of 90.
Het fijne aan een collega als Michael is dat ik mijn titel als prettig gestoorde kinder animator direct heb mogen inleveren. Michael heeft deze positie namelijk nieuw leven ingeblazen en ik zal hem nooit van m’n levensdagen meer kunnen veroveren. Gelukkig zorgt dat er natuurlijk ook voor dat er wat kan worden afgelachen in ons anders zooooooooooo serieuze kinderkluppie.

Verder hebben we inmiddels wederom wat nieuwe huisdieren gehad. Die, door de goede zorg van zowel Doro als Esmée, inmiddels weer op straat leven. Turtellini was onze baby schildpad. Gevonden door één van de kinderen die hem net op tijd redde van de verplettingsdood. Hij liep namelijk bij de tafeltennis tafel en is niet echt opvallend te noemen ( denk 10-15 cm). Aangezien er een serieuze wedstrijd bezig was op dat moment had Turtellini veel geluk. Vervolgens heeft Michael het beestje gemerkt door een rood kruis op het schild te schilderen zodat we hem overal zouden terugvinden. Uiteindelijk besloten stiefmoeders Esmée en Doro ( die toen nog een woning deelde) de minnie mee te nemen naar het appartement. Waar ze trouwens nog meerdere malen dachten dat het overleden was omdat het stil zat. Vervolgens werden ze het na een weekje wel zat en besloten dat het tijd werd dat hij/zij weer zijn/haar weg vervolgde. Deze toegewijde pleegouders hielden een speech van een half uur waarin ze de BABY schildpad wezen op de gevaren van de natuur en waarin ze het op het hart drukte een partner te vinden om eieren te maken/leggen. Ja, Doro en Esmée zette een baby het huis uit!
Toen kwam er de volgende episode in onze kinderclub huisdier geschiedenis; een kitten. Gelukkig lopen er hier genoeg katten rond dus Turtellini was snel vergeten. Deze kitten woonde in onze backstage. Totdat de twee dames het meenamen naar het appartement ( waar het trouwens officieel nooit geweest is want wij houden geen huisdieren). Mijn naam voor dit kleine straat meisje was Mofo…gewoon omdat het kan. Mofo verbleef een week of twee bij haar pleegmoeders en nam af en toe uitstapjes naar het balkon van de buren ( Annette en ik). Annette is totaal geen kattenmens en Mofo zocht dan ook graag haar gezelschap op. We kwamen er al snel achter dat Mofo een ernstig gebrek aan zelfliefde had; elke keer als ze haar eigen spiegelbeeld tegenkwam viel ze het aan. Haar suïcidale neigingen werden ook steeds erger tot het moment dat ze op het randje van het balkon balanceerde en we besloten haar mee terug te nemen naar haar eerste huis. Oh ja, en het was ook handig dat dit gebeurde op de dag dat de schoonmaaksters langskwamen in ons ‘huisdiervrije’ appartementen complex. Hoe dan ook, Mofo had nog enkele mooie dagen in de omgeving van het hotel. Soms kwam ze langs bij de speeltuin waar ze meteen uit elkaar gerukt werd door meerdere kinderhanden. Of relaxte ze in onze backstage. En we zagen dat ze weer helemaal haar gevoel voor eigenwaarde terug had toen ze tijdens een sketch show een aantal malen gracieus het podium betrad. Helaas voor onze straat meid werd ze zonder pardon het hotel uitgezet. Blijkbaar zitten ze hier niet echt te wachten op een horde straat dieren. Achteraf gezien niet heel erg want als ze daar langer was gebleven had ze misschien kennis gemaakt met een ander soort huisdier hier in Turkije. Eentje die sist en slibbert. Om even de gedumpte huisdieren score bij te houden van dit seizoen : 1 overleden vogeltje, 1 baby schildpad en 1 kitten. Niet slecht he, gelukkig zijn er nog genoeg straathonden in de buurt.

Verdere hoogtepunten zijn wel onze auto ritjes geweest. Mehmet ( een vriend van Annette)had het briljante plan om eens een avond op het strand door te brengen. Hij bracht ons naar de andere kant van Side en was daarin zo enthousiast dat hij vervolgens het strand op reed. Voordat we die avond konden genieten van de omgeving zelf konden we eerst genieten van een ander soort schouwspel. Denk 5 Turkse mannen die proberen een auto het strand af te krijgen. Gelukkig is het in Turkije zo dat er altijd wel iemand is die iemand anders kent die je met iets kan helpen. In dit geval was dat een nachtwacht die een takelwagen zou kunnen bellen. Uiteindelijk hebben we na al deze mankracht de machinekracht mogen aanschouwen. Na 1,5 uur opgevuld te hebben met dit kleine ongelukje konden we eindelijk wijn gaan drinken. Totdat we uiteindelijk gewoon in slaap vielen van alle spanning van die avond. Mehmet heeft niet veel geluk met de auto, kwamen we twee weken terug achter. Toen gingen we met hem op pad gingen naar Antalya. Het was tijd voor hem om zijn auto te laten keuren en het was tijd voor ons om eens geld uit te geven in een winkelcentrum. Zo gezegd zo gedaan. Nadat de auto een keuring en onderhoudsbeurt heeft gehad gingen we nog even langs om gedag te zeggen tegen mijn vriend Newallo die in Antalya op vakantie was met zijn familie. Toen we eindelijk terug waren in Kümkoy en praktisch om de hoek zaten van het appartement horen we een knal. Band compleet lek. Het geluk was dat er een paar meter verderop een garage zat en we vrij snel geholpen waren. Ondanks de goede afloop van deze trip hebben we de uitstapjes met Mehmet ( en vooral met zijn auto)toch maar even on hold gezet.

Qua werk is het op dit moment rustiger. De zomer drukte hebben we wel gehad en ondanks dat het hotel nog steeds vol zit zijn dit minder families en meer stellen. Het grootste deel van de kinderen is Nederlands in de leeftijd van 4 en jonger. De afgelopen maanden zijn er weer heel wat leuke kinderen geweest . Daarbij denk ik aan een het ‘maan’ meisje van 6 die me uit zichzelf ‘Célientje’ noemt. Voel me dan direct opgenomen in de groep(s lengte).Ik denk aan de 4 jarige die een dag met ons meedraaide als ‘visagie artist’. En daarbij ook het shirt van Doro (met naamplaatje) aan mocht. Ik denk aan het ‘vlindertje’ dat me altijd trouw het zwembad induwde na de clubdans (met alle brute kracht die een meisje van 1 meter 10/20 kan hebben) en die zonder angst aan alles meedeed ondanks dat ze de kleinste was. Ik denk aan de (Limburgse) ‘vlaaitjes’ die me gewoon de hele avond volgden. Gelukkig kondigden ze dit wel altijd aan ‘wij gaan jou nu volgen.’ En ook fijn dat ze er zo consequent is waren dat ze vertelde ‘als mijn moeder niet weet waar ik ben denk ze toch wel dat ik bij jou zit’. Uiteindelijk wilde ze me het liefst ook naar huis volgen maar dit ging niet. Want we mogen geen huisdieren houden in het appartement. Hoe dan ook, ik mis zulke kids nu wel.
Gelukkig heb ik nu nog wel een jongeman in de kidsclub zitten tot begin van de week die me goed kan beschermen. Zijn moeder vertelde me namelijk dat hij laatst nogal overstuur was. We doen een playback show waarin ik in het nummer ‘Verdamt ich liebe dich’ dans met Niels. Hij duwt me dan weg en haalt me weer terug ( net zoiets als relaties in het echte leven: afstoten, aantrekken). Deze kleine man werd helemaal gek, vertelde zijn moeder, hij kon maar niet begrijpen waarom Niels zo met me omging. En dat hij me dan duwde maakte hem zo boos. Uiteraard vind ik zijn opwinding en frustratie super aandoenlijk en zie ik het als een groot compliment dat hij zich zo druk om me maakt. Eindelijk iemand die het voor me opneemt!

Een ander lichtpuntje in mijn Turkije bestaan is het bezoek van mijn dierbare amiga Naomi. Ze was hier een week maar het leek een weekend. Het was wel prettig dat ik bij haar in het hotel kon bivakkeren, haar kamer kon overnemen en haar vakantie op deze manier kon sturen. Uit de psychologie testen is trouwens niet gebleken dat ik dominant ben! We hebben flink wat tijd besteed op het strand en ook mijn collega’s Esmée en Annette hebben zich goed over de arme ziel ontfermd. Op zaterdag hebben we (nogmaals) een unimog safari gedaan om zo Naomi een beetje de omgeving te laten zien. Hierbij horen een bepaald soort battles tussen de twee terreinwagens. Helaas zijn daar winnaars en verliezers bij. En verliezers zijn wij absoluut NOOIT! De ondergang van de andere partij werd ons duidelijk toen we getuige waren van de volgende opmerking ( gelukkig in het Nederlands dus jullie hebben geen ondertiteling nodig).
‘Het was niet eerlijk. Ze hebben me helemaal onder gespoten. Ik was zo nat dat het door mijn broek heen kwam. Helemaal tot aan mijn onderbroek en toen liep het zo mijn sokken in.’
Ja ja, inderdaad, deze mevrouw had het OVERDUIDELIJK over het eerder gevoerde watergevecht.
Verder heeft Naomi het genoegen gehad om te kunnen genieten van onze spectaculaire avondshows en heeft zij me nooit in actie gezien met de kids omdat ze het te druk had aan het zwembad te liggen. Wat niet gek was gezien ze 1 dag na haar verdediging op het vliegtuig zat als verse ‘masterin’.
Helaas moeten we onze volgende (kwali)tijd samen verplaatsen naar London aangezien ze daar heen vlucht voor ik weer terug ben.

Nadat Naomi is gegaan is ook de hemel gaan huilen en zowaar hebben we vandaag de eerste dag regen gehad in het seizoen. (lees: drie druppels en verder wat bewolking)
Hoewel mijn collega’s hier erg blij mee waren moet ik bekennen dat ik toch nog steeds liever zon heb. Vooral gezien het feit dat regen in overvloed te vinden is in het land waar ik straks naar terugkeer. Daarnaast gun ik ook mijn moeder een heerlijke zonnige week vakantie natuurlijk! Aanstaande dinsdag komt namelijk mijn 2e bezoeker! En zodoende zal ik jullie later kunnen berichten over de spannende avonturen die wij zullen beleven…
Ik zeg alvast het wordt GEEN jeep safari dit keer! En ik ga er ook vanuit dat mijn moeder even flink de handen uit de mouwen steekt en dat er dus vanaf dinsdag elke dag geschminkt zal worden in de kidsclub door dit talentje!

Gister hebben Annette en ik opgepast op de doorgeslagen puppy van Yakup, Tequila.Dit wordt geen huisdier nummer zoveel verhaal want deze is gewoon terug bij z’n pappa. Het was wel even een leuk baby bezoekje.

Veel liefs,
Célinska